Jednym z elementów stroju wczesnośredniowiecznej postaci jest tunika. Jest to element ubioru często mylony z koszulą, gdyż posiada niemal identyczny krój, aczkolwiek jest częścią odzieży wierzchniej, spełniającą podobne zadanie jak współczesna bluza czy kurtka. Tuniki są więc noszone na imprezach przede wszystkim w niesprzyjających warunkach pogodowych.
Tuniki skandynawskie dla odtwórców
Z racji ich przeznaczenia, tuniki są szyte niemal wyłącznie z wełny, zazwyczaj w grubym splocie, dobrze osłaniającej przed niskimi temperaturami. Często też są one wyłącznie użytkowe, dlatego też bywają pozbawione ozdób czy dodatków, poza wąskimi obszyciami, zwłaszcza jeśli postać nosząca takową tunikę nie należy do zamożnych. Nie oznacza to iż każda tunika wczesnośredniowieczna jest odzieżą prostą. Najlepszym przykładem tego są tuniki duńskie, wzorowane na odzieży pokazanej na przedstawieniu króla Knuta Wielkiego. Tuniki te wykonywane są z najlepszej gatunkowo wełny i najczęściej mają jedwabne obszycia oraz szwy szyte złotymi lub jedwabnymi nićmi. Hafty i zdobienia są w tym przypadku częstym dodatkiem, a najczęściej wykonywane są na kołnierzu i rękawach za pomocą cienkich, jedwabnych nici. Najczęściej spotykane są motywy roślinne, zapożyczone ze znalezisk. Tuniki są również ozdabiane ozdobnymi szwami, często bardziej zgodnymi historycznie niż duże i trudne do wykonania hafty.
Tuniki wykonywane są zgodnie z krojami znalezisk, więc wszystkie są bardzo podobne, a różnią się przede wszystkim kształtem kołnierza i rękawami. Niektóre znalezione tuniki posiadały bowiem rękawy zwężające się w kierunku dłoni, dość niespotykane na terenie wczesnośredniowiecznej Skandynawii. Z tego powodu, wśród odtwórców pojawiają się one dość rzadko, głównie u postaci kupców.