Organiczne związki chemiczne charakteryzują się tym, że zawierają w swym składzie węgiel. Prócz tego mogą zawierać przeróżne pierwiastki. Dawniej uważano, że związki organiczne, to takie które mogą występować w organizmach żywych. Gdy jednak okazało się, że można otrzymywać je sztucznymi metodami, zmieniono ich definicję. Do tej grupy związków chemicznych zalicza się alkohole polihydroksylowe, czyli zawierające więcej niż jedną grupę wodorotlenową.
Wynalezienie i występowanie glikolu
Miejsce glikolu etylenowego znajduje się wśród tej grupy alkoholi. Jest on najprostszym alkoholem wielowodorotlenowym – zawiera dwie grupy hydroksylowe, zalicza się więc do dioli. Jest to trująca, bezbarwna ciecz charakteryzująca się dużą lepkością. Bardzo dobrze rozpuszcza się w wodzie. Z innymi substancjami miesza się w różnym stopniu. Wykazuje wysoką temperaturę wrzenia. Glikol etylenowy został po raz pierwszy otrzymany z dioctanu glikolu przez francuskiego chemika w 1859 roku. Aż do wybuchu I wojny światowej nie był produkowany, ani też w żaden sposób wykorzystywany handlowo. W czasie Wielkiej Wojny zaczęto go używać w Niemczech przy produkcji materiałów wybuchowych. Obecnie roczna produkcja glikolu etylenowego sięga 67 milionów ton. Znalazł zastosowanie w płynach i instalacjach chłodniczych oraz jako istotny składnik substancji niezamarzających. Używa się go również przy wytwarzaniu włókien syntetycznych a także żywic poliestrowych. Stosowany jest również w produkcji rozpuszczalników oraz – zgodnie ze swym pierwotnym zastosowaniem – materiałów wybuchowych.
Istotną cechą jest to, że substancja ta jest dla człowieka toksyczna. Nie wolno jej spożywać, ponieważ jest silną trucizną prowadzącą nawet do śmierci. W małych ilościach powoduje podrażnienie błon śluzowych, w szczególności dróg oddechowych. Podczas ogrzewania unosząca się z glikolu para może doprowadzić do utraty przytomności. Należy przy pracy z glikolem zachować szczególną ostrożność.